تصویر ماهوارهای بالا نمای برفپوش قله دماوند (بلندترین آتشفشان ایران) و دهانه مخروطی آن را نشان میدهد. برف و دیوارهای جانبی گدازهای مشخص است که شاخص جریانهای ماگمایی پیشین میباشد. دماوند، بلندترین قله آتشفشانی خاورمیانه با ارتفاع حدود ۵۶۷۰ متر، یک آتشفشان مخروطی نوع استراتوولکان است که عمدتاً در دوره هولوسن شکل گرفته است. در تاریخ ثبتشده ویدیوهای منتشر شده از خروج بخار از قله دماوند هیچ فورانی گزارش نشده، اما وجود چشمههای آب گرم دامنهها و دودکشهای گازسولفور در دهانه قله نشان میدهد که هنوز یک توده مذاب یا نیمهمذاب زیرسطحی در زیر آن باقی است. به بیان دیگر، دماوند خاموش (غیرفعال کامل) نیست و بهعنوان سیستمی آتشفشانی «غیرفعال ولی زنده» طبقهبندی میشود. مشاهدات میدانی نشان داده است که دهانه دایرهای قله (حدود ۱۵۰ متر عرض) دارای یک دریاچه یخزده کوچک در مرکز است و مسیرهای قدیمی گدازهای با لبههای مشخص در دامنهها دیده میشوند.
فعالیتهای محیط زیستی و زمینشناسی دماوند شامل خروج مستمر گاز و بخار است. مطالعات فیزیکی و شیمیایی نشان میدهند که از منافذ نزدیک دهانه، گازهایی مانند دیاکسید گوگرد (SO₂)، سولفید هیدروژن (H₂S) و بخار آب با دمای حدود ۵۰–۱۷۵ °C خارج میشوند. اطراف دهانه، رسوبات گوگردی انباشته شده و گاه ستونهایی از بخار و گاز قابل مشاهده تشکیل میشود. این رفتار نشانه وجود یک سیستم هیدروترمال فعال است که از گرمای درونی کوه تغذیه میشود. همچنین چشمههای آب گرم دامنهها (مانند چشمه لاریجان) خود نشانهی فعال بودن شبکههای گرمایی زیرسطحی هستند؛ این چشمهها آب و گازهای معدنی غنی از درون زمین آزاد میکنند. سلسلهجهشهای لرزهای کوچک و پراکنده در پیرامون دماوند نیز گزارش شده که نشاندهنده پویاییهای زیرسطحی بلندترین قله خاورمیانه یعنی دماوند است. موقعیت گسلهای اطراف قله دماوند با فعالیت ماگمایی ارتباط دارند و هرگونه حرکت ماگما یا تغییر در تنشهای پوسته میتواند موجهای لرزهای کوچک (پیشلرزهها) ایجاد کند. در مجموع، ترکیب این شواهد نشان دهنده آن است که توده مذاب خنک شوندهای زیر قله دماوند وجود دارد که موجب فعالیتهای هیدروترمال مستمر شده است.
عوامل طبیعی خروج بخار از دهانه دماوند
متخصصان زمینشناسی عوامل متعددی را در توضیح پدیده خروج بخار از قله دماوند موثر میدانند. این عوامل عبارتند از:
فعالیت هیدروترمال: نفوذ آب باران و ذوب یخچالها به لایههای داغ زیرسطحی موجب گرم شدن و تبدیل آب به بخار میشود. دستگاههای سنجش نشان دادهاند که از منافذ دهانه دماوند گازهایی چون SO₂، H₂S و بخار آب با دمای ۵۰–۱۷۵ °C خارج میشود. تراکم رسوبات گوگردی اطراف دهانه نیز گواه واکنشهای ترمال آب با سنگهای سولفوری است. در برخی مقاطع زمانی شدت این فعالیت هیدروترمال افزایش یافته؛ مثلاً در سالهای ۱۳۸۶ و ۱۳۹۱ مشاهده شد که ذوب سریع برفها در ارتفاعات (نفوذ حجم بالای آب ذوب شده به سنگهای گرم) موجب ورود ناگهانی بخار و تشکیل ستونهای دود شد. خروج بخار آب در اواخر مرداد سال ۱۴۰۴ نیز بر اساس این پدیده می باشد.
شبکه گرمایی زیرسطحی و چشمههای آب گرم: چشمههای آب گرم اطراف دماوند (بهویژه در منطقه لاریجان) بیانگر وجود مخازن آب داغ زیرزمینی هستند. خروج همزمان آب و گازهای معدنی از این چشمهها، نشانه فعال بودن گرمای زمینشناختی منطقه است. این جریانهای آبگرم حاصل تبادل انرژی ژئوترمال با محیط هستند و میتوانند در انتشار بخار موثر باشند.
حرکات ماگمایی و ذخیره حرارتی: وجود یک اتاقک ماگمایی نیمهگرم زیر دماوند تأیید شده است که این توده ماگمایی، گرمای لازم را برای سیستم هیدروترمال فراهم می نماید. هرگونه نفوذ ماگما به فواصل کمتر یا تغییر ساختار تنش در اتاق ماگما میتواند باعث اختلال در سیستم هیدروترمال شده و خروج بخار را تغییر دهد. ذکر این نکنه دارای اهمیت است که خوشههای زلزله کوچک پیشلرزهای در برخی موارد با نفوذ مغزهای ماگمایی یا حرکت مایعات داغ زیرسطح در ارتباط هستند.
ویژگیهای لرزهخیزی: شبکه گسله. گسلهای فعال اطراف قله دماوند (از جمله گسل کاشک و مورداک) دامنه بزرگی از فعالیت لرزهای را از خود نشان میدهند. در واقع تغییرات فشار ماگما و استرس پوسته در این گسلها رخ داده و میتواند تغییر شکلهای کوچکی در سیستم هیدروترمال ایجاد نماید.
تغییرات زمینگرمایی و اقلیمی: عوامل محیطی نظیر ذوب ناگهانی یخچالهای کوهستانی یا بارش سنگین برف نیز میتوانند به افزایش نفوذ آب به عمق زمین و تشدید خروج بخار کمک نماید. برخی کارشناسان با مشاهده حجم بالای بخار و گاز معتقدند ذوب یخچالها و حتی فرض «نقطه داغ» گرمایی زیر قله دماوند ممکن است عاملی برای بروز پدیده خروج بخار از قله دماوند باشند.
به طور خلاصه، خروج بخار از قله دماوند پدیدهای طبیعی و ناشی از فعال بودن درونی آتشفشان است؛ هیچ نشانهای از فوران قریبالوقوع مشاهده نشده و این فعالیتها بیشتر بیانگر سكون نسبی با قابلیت تولید انرژی ژئوترمال (زمینگرمایی) در منطقه می باشد.
کاربرد هوش مصنوعی در پایش و پیشبینی آتشفشانها
با رشد فناوریهای دادهمحور، استفاده از هوش مصنوعی (AI) در علوم زمین و به ویژه آتشفشان شناسی توسعه یافته است. در واقع حجم عظیم دادههای بدست آمده از سنسورها و تصاویر ماهوارهای باعث شده است که تحلیل سنتی دشوار شود؛ در این میان، تکنیکهای یادگیری ماشین (ML) و یادگیری عمیق (DL) قابلیتهای بالایی در خودکارسازی پردازش داده ها دارند. مطالعات نشان دادهاند که روشهای یادگیری ماشین و یادگیری عمیق میتوانند دادههای اسپکترال (تصاویر سهکاناله ماهوارهای) و سلسله زمان های لرزه ای را به طور خودکار تحلیل کنند و ویژگیهای مرتبط با فعالیت آتشفشانی را شناسایی نمایند. به طور مثال، مدلهای پیچشی شبکههای عصبی (CNN) برای شناسایی نواحی دارای دمای بالا در تصاویر ماهوارهای و همچنین طبقهبندی ویژگیهای آتشفشانی مانند جریانهای گدازه و دودهای آتشفشانی به کار رفتهاند. در مقایسه با روشهای دستی، الگوریتمهای یادگیری عمیق با بهرهگیری از روابط مکانی-زمانی دادهها دقت بالاتری در تشخیص الگوهای فعالیت آتشفشانی دارند.
شرکت زمین پی جویان نگار جهت استفاده از کاربردهای هوش مصنوعی در مطالعات زمین شناسی، تا کنون دوره های متنوع هوشمند سازی فعالیت های زمین شناسی و معدنی را ارائه داده است. در پاییز ۱۴۰۴ این شرکت قرار است، دوره جامع هوش مصنوعی را جهت به کار گیری صحیح و اصولی هوش مصنوعی در پروژه های زمین شناسی و معدنی ارائه نماید. پیشنهاد می شود این دوره را که با دقت بسیار بالا طراحی و توسط یکی از کارشناسان خبره یادگیری ماشین در کشور کانادا به نام دکتر شمائی ارائه می شود را شرکت نمایید. لازم به ذکر است که گواهینامه بین المللی این دوره توسط موسسه بین المللی رویال آکادمی صادر می گردد و همچنین دانشپذیران در پایان دوره، گواهینامه جهاد دانشگاهی خواجه نصیر الدین طوسی را نیز دریافت می نمایند.
جهت مشاهده جزئیات دوره و ثبت نام کلیک نمایید
تحلیل تصاویر ماهوارهای با هوش مصنوعی
تصاویر حرارتی و رادیومتری ماهوارهای ابزاری مهم در شناسایی نشانههای گرمایی آتشفشانی هستند. الگوریتمهای یادگیری عمیق (مانند شبکههای عصبی پیچشی) میتوانند به صورت خودکار نقاط داغ (ناهنجاریهای حرارتی) بر سطح آتشفشان را تشخیص دهند. برای مثال، سامانهی MOUNTS با ترکیب تصاویر چندمنظوره ماهوارهای و تحلیلهای یادگیری ماشین، تغییرات عمده در شکل زمین (مانند انبساط گدازه) را شناسایی کرده است (منبع شماره ۱). همچنین استفاده از پلتفرمهای ابری مانند Google Earth Engine امکان پردازش سریع مجموعه داده های ماهواره ای در مقیاس جهانی را فراهم نموده و روشهای انتقال یادگیری (Transfer Learning) به مدلهای از پیش آموزش دیده شده (مانند SqueezeNet بر روی پایگاه ImageNet) این امکان را میدهد که با دادههای کم حجم و خاص آتشفشان ها، آموزش داده و بهینه شوند (منبع شماره ۲).
پردازش دادههای لرزهای با الگوریتمهای هوشمند
لرزه نگاری آتشفشانی و تحلیل الگو های لرزه ای نقش پایه ای در مانیتورینگ فوران ها داشته است. در سالهای اخیر، شبکههای عصبی و الگوریتمهای یادگیری ماشین برای طبقه بندی داده های لرزهای و پیش بینی حالات آتشفشانی به کار گرفته شده اند. به عنوان مثال، کار اخیر محققان علوم زمین به نحوه استفاده از شبکه های عصبی برای دستهبندی وضعیت هشدار آتشفشان بر مبنای پارامترهای لرزهای پرداخته است؛ این روش وضعیتهای متفاوت (آرام، پیشلرزه، فوران) را شناسایی کرده و احتمال وقوع فوران را تخمین میزند (منبع شماره ۳). نتایج این مدل ها نشان می دهد که میتوان با تحلیل همزمان خصوصیات لرزهای (مانند انرژی سیگنال، بسامدهای غالب) به پیشبینی کوتاهمدت فوران ها دست یافت و در ابزارهای هشدار سریع استفاده کرد (منبع شماره ۴).
سامانههای هشدار زود هنگام فوران آتشفشان مبتنی بر هوش مصنوعی
سامانه های مانیتورینگ آتشفشان روز به روز به سوی یکپارچهسازی حسگر های متنوع و تحلیل های پیشرفته حرکت میکنند. در پروژهی MOUNTS، دادههای لرزهای از شبکه های بینالمللی (GEOFON و USGS) با مشاهدات ماهواره ای ترکیب شده تا تغییرات زیر سطح و بر سطح آتشفشان ها کشف شوند (منبع شماره ۵). در این سامانه از شبکه های عصبی استفاده شده است تا تغییر شکل های بزرگ زمین را در تصاویر ماهواره ای تشخیص دهد؛ برای مثال، نرمافزار آموزشی تصاویری شبیه سازی شده (سنتتیک) فراوان را برای یادگیری الگو های تغییر شکل به شبکه داده و سپس آن را برای شناسایی تغییرات واقعی آزمایش کردهاند (منبع شماره ۶). مدیران این پروژه معتقدند که در آینده نزدیک، مانیتورینگ خودکار و یکپارچه مبتنی بر هوش مصنوعی و منابع سنجش از دور و زمینی میتواند هشدارهای دقیق تر و بهموقع تری برای فورانهای آتشفشانی ارائه نماید.
حسگرها و شبکههای اینترنت اشیاء (IoT)
توسعه شبکه های حسگری بیسیم (IoT) امکان پوشش گسترده ای از داده های آتشفشان ها را فراهم کرده است. این حسگرهای کوچک و ارزان میتوانند پارامترهای زمین (لرزش، فشار، دما و…)، گاز های آتشفشانی و دیگر داده های میدانی را در زمان واقعی جمع آوری کنند. مطالعات نشان میدهند که شبکههای IoT می توانند آتشفشان را با تراکم زیادی پوشش دهند و داده های زنده (Real-Time) فراهم کنند(منبع شماره ۷). به همین منظور در برخی مطالعات، سیستم های هشدار زود هنگام فوران آتشفشان مبتنی بر IoT توسعه یافته اند؛ برای مثال در اندونزی یک سیستم IoT چندحسی طراحی شده که به بیش از صد آتشفشان فعال نظارت مداوم می نماید. این نوع شبکه ها علی رغم چالش های فنی (محافظت از تجهیزات در برابر بلایای طبیعی و فراهمی برق) توانستهاند اطلاعات ارزشمندی برای تعیین نشانه های پیش فوران فراهم نمایند. به عنوان نمونه، در شبکه IoT نصبشده در آتشفشان اتنا، حتی در دوره فورانهای شدید ۲۰۲۱ ارتباط حسگر ها حفظ شده است. در آینده، ادغام داده های حسگرهای IoT با الگوریتم های هوشمند (برای مثال یادگیری ماشین بر روی دادههای چندپارامتری (هوش مصنوعی چند وجهی)) میتواند قابلیت پیشبینی و اعلان هشدار را بهطور قابل توجهی افزایش دهد.
چشمانداز آینده پایش دماوند با تکیه بر زمینشناسی نوین و هوش مصنوعی
پدیده خروج بخار از دهانه دماوند نه نشانه یک فوران قریبالوقوع، بلکه بازتابی از فعالیت های درونی این آتشفشان کهن و وجود یک سامانه هیدروترمال فعال است. بررسیهای زمین شناسی نشان میدهد که ترکیب عوامل هیدروترمال، لرزهای و ماگمایی، موجب استمرار فعالیتهای زیرسطحی شده و بخارهای قابل مشاهده در قله را پدید میآورند.
با این حال، اهمیت موضوع در لزوم پایش دقیق و مداوم نهفته است؛ زیرا تغییرات کوچک در دما، گازهای خروجی یا لرزههای محلی میتوانند شاخصهای اولیه تغییرات بزرگتر باشند. در این راستا، بهکارگیری فناوریهای نوین و هوش مصنوعی تحولی بنیادین در علم آتشفشان شناسی ایجاد کرده است. تحلیل تصاویر ماهواره ای با یادگیری ماشین، پردازش داده های لرزه ای با شبکه های عصبی و استفاده از شبکه های حسگر هوشمند (IoT)، ابزارهایی هستند که دقت پایش قله دماوند را چند برابر میکنند.
آینده پایش این کوه سترگ در گرو ادغام دانش زمینشناسی کلاسیک با الگوریتمهای پیشرفته هوش مصنوعی است. چنین رویکردی نهتنها به پیشبینی زودهنگام هرگونه فعالیت غیرعادی کمک میکند، بلکه بستری برای بهرهبرداری ایمن از منابع ژئوترمال دماوند و حفاظت از جوامع انسانی پیرامون آن فراهم میسازد.
پرسشهای متداول درباره خروج بخار از کوه دماوند و نقش هوش مصنوعی در پایش آن
۱. آیا خروج بخار از دهانه دماوند نشانه فوران آتشفشان است؟
خیر. خروج بخار عمدتاً ناشی از فعالیتهای هیدروترمال و گردش آبهای زیرسطحی داغ است و بهتنهایی به معنای فوران قریبالوقوع نیست؛ با این حال نیازمند پایش مداوم لرزهای و گازسنجی است.
۲. چه گازهایی معمولاً همراه بخار از دماوند خارج میشوند؟
ترکیب رایج شامل بخار آب (H2O)، دیاکسیدکربن (CO2) و مقادیر اندک سولفید هیدروژن (H2S) است. تغییر نسبت این گازها میتواند شاخصی از وضعیت سامانه ماگمایی و هیدروترمال باشد.
۳. هوش مصنوعی چگونه در پایش آتشفشان دماوند کاربرد دارد؟
الگوریتمهای یادگیری ماشین و یادگیری عمیق با تحلیل خودکار دادههای لرزهای، تصاویر ماهوارهای و سنسورهای میدانی (IoT) میتوانند الگوهای غیرعادی را سریعتر شناسایی کرده و در تولید هشدارهای پیشگیرانه کمک کنند.
۴. آیا امکان پیشبینی فوران آتشفشان با هوش مصنوعی وجود دارد؟
پیشبینی قطعی ممکن نیست، اما هوش مصنوعی دقت تشخیص الگوهای پیشفعالیتی مانند تغییرات گازها، لرزههای محلی و ناهنجاریهای حرارتی را افزایش میدهد و بهعنوان ابزار مکمل تصمیمسازی علمی بهکار میرود.
۵. آیا مردم محلی باید نگران خروج بخار اخیر باشند؟
در حال حاضر، شواهد علمی معمولاً نشانهای از فوران فوری ارائه نمیدهند. با این حال، ادامه پایش با ابزارهای نوین و الگوریتمهای هوش مصنوعی برای مدیریت ریسک و آمادگی جامعه ضروری است.